یک دکتر دندانپزشک، به تشخیص و درمان بیماریهای دهان و دندان میپردازد؛ به همین دلیل گاهی اساتید این رشته، بهجای دندانپزشکی، اصطلاح «دهانپزشکی» را بهکار میبرند. در گذشتهها بین مردم رایج بود که دندانپزشکی را مساوی با دندانسازی میدانستند و حتّی دکتر دندانپزشک خود را دندانساز خطاب میکردند! امّا امروزه دندانسازی، تنها بخشی از دندانپزشکی است. زیرا در دندانپزشکی، علاوه بر ساخت دندان جدید (پروتز)، به شناخت بیماریهای دهان و دندان و لثه و انواع جرّاحیهای دندانی و لثهای پی میبریم. دندانپزشکی یک علم تخصّصی است که سلامت دهان و دندان را به عنوان عضوی مهم در سلامت بدن و بهویژه با پیشرفت علم، افزایش زیبایی دهان به هنگام خندیدن و حرف زدن (یعنی حفظ زیبایی دهان و دندان از طریق ترمیمی و ارتودنسی) تأمین میکند.

دندانپزشکی دارای دو دورهی جداگانهی ۲ ساله و ۴ ساله است که در ۲ سال اوّل، دانشجویان واحدهای علوم پایه مثل بیوشیمی، آناتومی، بافتشناسی، فیزیولوژی، ژنتیک، میکروبشناسی، پاتولوژی و ایمنیشناسی را میگذرانند و بعد از ۲ سال، با قبولی در امتحان سراسری علوم پایه، وارد دورهی تخصّصی دندانپزشکی شده و دروس اختصاصی خود را در زمینهی آسیبشناسی فک و دهان، ارتودنسی (مرتّب کردن دندانها)، اندودنتیکس (درمان ریشهی دندان)، پروتزهای ثابت و متحرّک (روکش دندان، دست دندان)، پریودنتولوژی (بیماریهای لثه و جرمگیری)، ترمیمی (پر کردن دندانها و زیبایی دندان)، بیماریهای دهان و دندان، انواع جراحی دندان (کشیدن دندان)، دهان و فک و صورت، دندانپزشکی کودکان و رادیولوژی دهان و فک و صورت (عکسبرداری از دندانها) میگذرانند و در نهایت میتوانند بیماریهای دهان و دندان را تشخیص داده و در حدّ یک دندانپزشک عمومی، اقدام به درمان بیماریها بنمایند. دانشجویان این رشته باید از دستهایی ماهر و توانمند برخوردار باشند، چون بسیاری از کارهای دندانپزشکی، از تراش دندان گرفته تا بازسازی دندان، نیاز به دستهایی هنرمند و توانا دارد تا بتوان به نحو احسن، کارهای ظریف دندانپزشکی را انجام داد.
عدّهای از مردم، دندانپزشکی را صرفاً یک کار عملی و تکنیکی میدانند، در حالی که اگر دانشجوی دندانپزشکی تنها فن و تکنیک این رشته را فراگرفته، امّا در علوم پایه ضعیف باشد، در نهایت یک دندانساز خواهد شد؛ یعنی چنین فردی کار روی دندان را فرا گرفته است، امّا از علم پزشکی، بهرهای نبرده است.
آیندهی شغلی رشته دندانپزشکی
امروزه در ایران، نزدیک به ۱۲ هزار دندانپزشک وجود دارد و از سوی دیگر سالانه ۱۸ دانشکدهی دندانپزشکی دولتی و خصوصی موجود در کشور، بیش از ۱۰۰۰ دندانپزشک تربیت میکنند. دندانپزشکان عمومی، پس از اتمام تحصیلات، باید برای «طرح عمومی» نام نویسی کرده و به نوبت به شهرهایی که نیاز به خدمات درمانی دندانپزشکی دارد، اعزام شوند. دورهی طرح، ۱۸ ماه است. در همین دوره، برای بسیاری از پزشکان، فرصتهای شغلی مناسبی بهوجود میآید که میتوانند از آنها به نفع خود در آینده استفاده کنند.
وضعیت ادامهی تحصیل در مقاطع بالاتر
امکان ادامهی تحصیل فوق دکترا، در رشتههای مختلف دندانپزشکی در کشور ما وجود دارد. برخی از انواع تخصّصهای این رشته عبارتند از:
☼ اندودنتیکس (درمان ریشهی دندان پوسیده و کمک به حفظ سلامت و نگهداری دندانهای طبیعی)
☼ بیماریهای دهان و تشخیص (تشخیص کلینیکی و پارا کلینیکی ضایعات حفرهی دهان)
☼ پروتزهای دندانی (بازسازی دستگاه جونده (دندانها و ساختمانهای مجاور صورت) از طریق پروتزهای ثابت و متحرک (پارسیل و کامل)
☼ دندانپزشکی ترمیمی (درمان و ترمیم ضایعات مینای دندان (سختترین مادّهی بدن) به منظور حفظ سلامت و زیبایی دندانهای طبیعی)
و …
با آرزوی موفّقیّت برای تمام دوستانی که میخواهند در این رشته تحصیل نمایند…
منبع : سایت کنکور